Hallo lezers,
op deze site is een verslag te lezen van onze vakantie door Amerika die wij samen hebben gemaakt met onze papa en mama. Voor de leesbaarheid hebben we de web-log stijl los gelaten en alles in chronologische volgorde gezet. De tags verwijzen naar de foto’s.
Veel lees plezier,
Jan & Lisa
Opstaan, wassen en aankleden, daarna eerst weer door de douane terug naar Nederland zodat het feest kan beginnen. Daar waar je je koffer moet afgeven zegt zo’n juffrouw in het blauw dat deze te zwaar is, moet je ten overstaan van al je medereizigers de boel opnieuw verdelen. Eenmaal weer door de douane konden we “ons” vliegtuig al zien staan, zo’n hele grote blauwe 747. Wij mochten als een van de eersten naar binnen wat wel zo relaxed was met instappen en het vinden van je stoel. Toen iedereen zat gingen we rijden en opeens heel hard rijden waarna we ineens los kwamen van de grond en heel hoog in de lucht gingen. Eigenlijk is vliegen best wel relaxed, je hebt je eigen tv met spelletjes en films, om de zoveel tijd komt er iemand langs om je wat te eten of te drinken te geven, al met al best te doen. Na 10 uur gingen we landen en toen we uitstapten sprak iedereen een andere taal. Door de douane, koffers halen om er buiten achter te komen dat de afgelopen 10 uur maar één uur geduurd heeft, we hebben de hele dag nog voor ons. Met een taxibusje naar het hotel en aangezien we best wel een beetje moe waren hebben we eerst even geslapen voordat we onze eerste echte Amerikaanse maaltijd hebben genuttigd.
Weer een dag zonder mama, alhoewel mama er wel voor gezorgd heeft dat we eerder en ergens anders zijn gaan ontbijten, dat van gisteren vond ze niet zo goed voor ons. We zijn nu op tijd naar een of andere slinger weg gelopen, die we vervolgens ook nog moesten beklimmen. Boven gekomen zijn we met een kabelkar verdergegaan, nou wij hebben geen kabel gezien maar het was wel leuk, vooral recht naar beneden. Na een korte pauze zijn we naar een of andere fruit zaak gegaan waar ze hele mooie platte speel dingetjes hadden. Daarna zijn we weer met de tram richting het hotel gegaan, onderweg nog even bij een mini tram museum langs geweest. ‘S avonds zouden we met de tram uit eten gaan, maar toevallig konden we instappen op de cabriotram, dus hebben we maar even een totaal rondje San Francisco gedaan. Daarna hebben we nog wat rondjes in een draaimolen gedaan, de zeeleeuwen weer bekeken en later hebben we nog gegeten bij het hardrock cafe.
Vandaag echt begonnen met de reis, na een heerlijk ontbijt in de IHOP (international house of pancakes) en een tussenstop ergens waar mama zich van af vraagt, waarom, zijn we verder gegaan naar die andere oceaan (stille of de grote volgen mama, maar welke van de twee is onduidelijk). Na een heerlijke duik zijn we de 1 south opgereden. Om uiteindelijk uit te komen op een echte hollandse camping.
Het wakker worden was wel moeilijk na een nacht met van die heerlijke zee geluiden op de achtergrond, dan wil je dat de nacht zolang mogelijk duurt. Eenmaal wakker bleek dat die zee geluiden niet gedroomd waren maar dat die van de zee zelf kwamen, we stonden er bijna middenin. We hebben lekker gespeeld, gewandeld, vrienden gemaakt en zelfs nederlands gesproken met een visser voor we verder gingen naar papa’s vroegere “werkgever” Dr. Robert H. Schuller. Beter bekend als tv dominee van hour of power vanuit de crystal cathedral te Garden Grove in California. Helaas was dat een grote teleurstelling, papa wilde graag de tv-faciliteiten zien, en ondanks al die jaren (twee) dat hij iedere zondag (af en toe) vroeg opstond om de uitzending voor Nederland en Duitsland (alsof ze daar naar een Nederlandse zender gaan kijken die in Nederland al bijna niet bekeken werd) van hour of power te verzorgen, kreeg hij de regie ruimte ed niet te zien. Helemaal erg was het dat de ontvangst van alle bezoekers door één vrijwilligster werd gerund, ook nog een van het type 80+. Om ons toch nog maar een beetje te laten leiden zijn we gaan eten bij TGI Friday’s. Waar TGI voor staat mag je zelf uitzoeken. Voor de nacht hebben we voor het eerst “wild gekampeerd” op een parkeerplek langs de snelweg.
Na een koude nacht, schijnt zo te horen in de woestijn, rustig aan wakker geworden. Eerst even bij het zwembad gezeten en toen een rondje over de camping gelopen. Zoals elke senioren camping heeft deze camping ook zijn eigen bingo kampioen en die pik je er zo tussen uit. Nog even een frisse warme duik in het zwembad en dan maar weer het asfalt opzoeken om een uiltje te knappen. Vandaag staat het Joshua Tree park op het programma, in het welkomst centrum was iets te vinden over de Eagels die er een nacht hebben doorgebracht en over de bijna onbekende band America die er een platenhoes heeft gemaakt, maar geen woord over U2, terwijl deze laatste er toch voor heeft gezorgd dat duizenden mensen het park bezoeken. Het park zelf is een van de mooiste tot nu toe, speciaal voor toeristen hebben ze er tamme vogels die zo de chips uit je handen eten. Hoogte punt in het park was wel het toilet bezoek, dat is er een die hoort in het rijtje extreem schijten. Na het park bezoek hebben we eens wat nieuws geprobeerd met eten en dat beviel goed. Na het eten zijn we nog een heel stuk doorgereden over de toeristische Route 66, maar helaas was het donker zodat we van al het moois niets hebben gezien. De nacht hebben we al wild kamperend doorgebracht.
Het was best even schrikken toen we wakker werden en naar buiten keken, alles was namelijk wit, en niet zo’n klein beetje wit ook, er was best veel sneeuw gevallen. Om een beetje van de schrik te bekomen en ons een beetje op te warmen zijn we maar naar de naastgelegen mac donalds gegaan voor een heerlijk warm ontbijt. Onderweg naar de Grand Canyon kwamen we nog langs een leuke “deer farm”, thuis vinden de kinderen een herten kamp ook altijd leuk, dus waarom niet. Als we alles van te voren hadden geweten waren we niet gegaan, om binnen te komen moesten we ongeveer $35,- aftikken en binnen een kwartier waren we er al weer uit, als dit hertenkamp in Nederland had gelegen dan had de dierenbescherming het allang gesloten zo erg was het. Bij de Grand Canyon was een gewone camping waar ze gelukkig ook nog een douches hadden. De kinderen hebben voor de verandering eens gebruik gemaakt van de douche in de camper. Nadat we schoon waren konden we nog net een stukje zonsondergang in de canyon mee krijgen en ook wel uniek was dat een deel van de Grand Canyon bedekt was met sneeuw. Benieuwd hoe we morgen wakker worden, want we gaan onze eerste nacht in met een stevige vorst.
Vandaag zou iets van een vervelende dag weg kunnen hebben, het begon met nog meer sneeuw na een koude nacht. Vervolgens zijn we met de camper naar de douches en wasmachines gereden om daar te ontbijten, een wasje te doen en ons zelf te wassen. Omdat de was inclusief drogen iets langer duurde is papa nog even weer naar de Grand Canyon geweest, om een paar nieuwe “Grand Canyon in de sneeuw” foto’s te maken, maar dat werd “Grand Canyon in de mist”. De weg langs de Canyon was ook gehuld in mist en sneeuw, dus onderweg stoppen voor nog een paar mooie plaatjes had dan ook weinig zin. Verderop veranderde de sneeuw in regen, wat het desolate landschap nog desolater maakte. Volgens papa, de enige die wakker kon blijven, gaf dat een extra dimensie aan de omgeving. Onderweg zijn we gestopt bij een walmart om daar de lokale walmart kunst collectie te bewonderen. Voor het eten hebben we weer eens iets nieuws geprobeerd en hebben ons eten per rolschaats bij onze sleurhut met hulpmotor laten bezorgen, uiteraard stonden we stil. Toen we verder reden richting Bryce Canyon klaarde de lucht eerst lekker op, werd het droog, ook de weg om vervolgens weer in de sneeuw terecht te komen. Er lag zoveel sneeuw, dat het onmogelijk was om op een normale campsite te parkeren waardoor we maar op een parkeerplaats in de buurt van de campsites “onze” camper hebben geparkeerd, en we waren niet de enigste met dat idee.
Na een nog koudere nacht dan gisteren, -15℃ volgens een paar die hard kampeerders, vroeg op om maar weer eens wat kilometers mijlen te gaan maken. Was papa even bang dat hij van de weg gehaald zou worden door een lokale Sheriff, bleek het gelukkig mee te vallen. Vandaag ging de reis door het Zion Nationaal Park, qua kleur vergelijkbaar met Bryce Canyon, maar doordat je er laag doorheen gaat is het een hele andere ervaring, het belangrijkste is dat het er niet zo koud is. Halverwege het park moesten we door een lange tunnel, die zo smal en laag was dat wij er alleen maar doorheen konden als we midden op de weg bleven rijden. Hiervoor werd speciaal voor ons de tunnel hellemaal vrij gemaakt van overig verkeer zodat wij er zonder schade doorheen konden. Kosten $15,- dat dan weer wel. In een dal van het park kon je de wilde herten bijna aanraken zo mens vriendelijk zijn de beesten daar. Voor het avond eten zijn we weer eens uit de slof geschoten door iets nieuws te proberen, deze keer het vet en de patatjes van de Arbys.
Bekijk de foto’s van Zion Nationaal Park (misschien niet compleet, maar daar wordt aan gewerkt bij de volgende upload.
Vandaag voor het eerst ge-iChat (soort skypen voor de mac) met oma Loosdrecht. Daarna hebben we met zijn allen een foto gemaakt op 11-11-11 om 11:11:11 zomaar voor de lol. Omdat mama een beetje last had van brandende centjes in de portemonnee zijn we vandaag naar een mega outlet store (of zoiets) geweest. Papa en Jan hadden er na drie winkels al niet zoveel zin meer in en die zijn maar voor taxi gaan spelen, mama was niet meer te stoppen. ‘s Avonds hebben we voor het eerst echt lekker gegeten, bij toeval ontdekten we dat het restaurant waar deze reis eigenlijk naar toe zou gaan, niet dicht was, maar verhuisd was naar Las Vegas. We hebben papa nog nooit zoveel van een maaltijd zien genieten. Na het eten hebben we nog een wandeling gemaakt door het oude centrum van Las Vegas en eerlijk is eerlijk, het is daar veel mooier en gezelliger dan op de strip waar nu de grote casino’s staan.
We zijn de dag begonnen met een beetje relaxen, Jan aan het ochtend gymnastieken, Lisa aan het wassen en papa aan het zwemmen. Wat papa aan het zwemmen, vrijwillig? dan is er iets aan de hand. Na het terug brengen van de geleende boekjes uit de bibliotheek zijn we verder gegaan de hitte in om uiteindelijk bij de witte vlaktes van Death Valley uit te komen. Daar waar papa dacht dat het plekje Bad Water te maken haat met badderen, bleek het te gaan om slecht (bad) water wat zo zout is dat je het niet moet drinken, ook al heb je dorst. Na de zoutvlaktes zijn we doorgereden naar een oase, maar helaas waren hier alle campings vol en zijn we uiteindelijk op een camping gekomen aan de rand van Death Valley. Ook weer met zwembad, maar deze keer wilde papa er niet in. Onderweg hebben we nog wel een stukje echte woestijn met zand duinen gezien, hier gaan we morgen meer van zien.
Wakker worden in een hele andere omgeving, eerst grote kastanjes zoeken om er vervolgens wat van te maken, daarna op eekhoorntjes jacht (met de camera dan) om daarbij bijna in de berepoep te stappen. In plaats van het geplande Yosemite park zijn we naar het Sequoia park gegaan, dat omdat het Yosemite waarschijnlijk onder een dikke laag sneeuw lag en omdat de grote bomen die we willen zien eigenlijk in het Sequoia nationaal park staan. We hebben vandaag een kleine tegenslag, de route door het Sequoia park die we wilden en moeten rijden om bij de grote bomen in het noorden te komen was beperkt tot auto’s met een maximale lengte van 22 voet, dus omrijden.
‘s Morgens na het wakker worden eerst maar eens ons examen ingeleverd, dat was best wel spannend want de boswachter die het moest nakijken was best wel streng, maar we hebben het gehaald, we mogen ons nu beide junior Ranger noemen. Die middag hebben we geparkeerd bij een heel groot winkelcentrum om nog wat dingetjes in te kopen, helaas moest papa wat voor zijn werk doen en heeft hij de hele middag bij de starbucks moeten zitten downloaden. Daarom heeft mama papa ‘s avonds getrakteerd op een heerlijk etentje.
Na een korte nacht was het vroeg op staan want we hadden eerst nog een feestje te vieren, onze papa is namelijk jarig. Daarna de ingepakte koffers, ja het is gelukt, in de sleurhut met hulpmotor sjouwen en vervolgens nog 3 mijl rijden naar de verhuurder van de sleurhut. Omdat we te vroeg waren hebben we de gastank nog maar even gevuld voor $24,- aan gas om daarmee een “boete” van $30,- te voorkomen, goed bezig papa. Op het vliegveld eerst de blauwe rugzak afgeleverd bij Lufthansa (zij namen de zaken waar voor Swiss air), omdat wij er niet in geslaagd zijn om in contact te komen met de eigenaar, mochten wij nog iets horen dan plaatsen wij dat hier op deze site. Daarna nog een beetje bagage geveherdeeld over de vier stuks bagage die we hadden en toen ingecheckt, alles OK deze keer. Na het lange wachten, helaas SFO is geen leuk vliegveld om lang rond te hangen, mochten we als een van de eersten aan boord, alleen daarvoor zou je al kinderen meenemen. Jan heeft het vertrek niet helemaal meer meegemaakt, toen het vliegtuig begon te rijden viel hij in slaap, de rest van ons is nog even getrakteerd op een heel mooi uitzicht over de Golden Gate brug. Op naar de korte nacht die komen gaat.
Recente reacties