Het wakker worden was wel moeilijk na een nacht met van die heerlijke zee geluiden op de achtergrond, dan wil je dat de nacht zolang mogelijk duurt. Eenmaal wakker bleek dat die zee geluiden niet gedroomd waren maar dat die van de zee zelf kwamen, we stonden er bijna middenin. We hebben lekker gespeeld, gewandeld, vrienden gemaakt en zelfs nederlands gesproken met een visser voor we verder gingen naar papa’s vroegere “werkgever” Dr. Robert H. Schuller. Beter bekend als tv dominee van hour of power vanuit de crystal cathedral te Garden Grove in California. Helaas was dat een grote teleurstelling, papa wilde graag de tv-faciliteiten zien, en ondanks al die jaren (twee) dat hij iedere zondag (af en toe) vroeg opstond om de uitzending voor Nederland en Duitsland (alsof ze daar naar een Nederlandse zender gaan kijken die in Nederland al bijna niet bekeken werd) van hour of power te verzorgen, kreeg hij de regie ruimte ed niet te zien. Helemaal erg was het dat de ontvangst van alle bezoekers door één vrijwilligster werd gerund, ook nog een van het type 80+. Om ons toch nog maar een beetje te laten leiden zijn we gaan eten bij TGI Friday’s. Waar TGI voor staat mag je zelf uitzoeken. Voor de nacht hebben we voor het eerst “wild gekampeerd” op een parkeerplek langs de snelweg.
Van het geloof gevallen.
Bingo.
Vandaag een echte vakantie dag, zeg maar rustig aan en niet veel doen. Eerst maar eens een camping opgezocht midden in de woestijn, gelukkig een gevonden met zwembad. En heel belangrijk voor papa een met extra warm verwarmd water, ze hadden zelfs baden met water van 100 graden F (zeg maar gewoon lekker warm). Helaas liep het eten een beetje uit, anders hadden we nog mee kunnen doen met de lokale bingo avond, die heb je natuurlijk op zo’n 55+ camping.
Joshua Tree.
Na een koude nacht, schijnt zo te horen in de woestijn, rustig aan wakker geworden. Eerst even bij het zwembad gezeten en toen een rondje over de camping gelopen. Zoals elke senioren camping heeft deze camping ook zijn eigen bingo kampioen en die pik je er zo tussen uit. Nog even een frisse warme duik in het zwembad en dan maar weer het asfalt opzoeken om een uiltje te knappen. Vandaag staat het Joshua Tree park op het programma, in het welkomst centrum was iets te vinden over de Eagels die er een nacht hebben doorgebracht en over de bijna onbekende band America die er een platenhoes heeft gemaakt, maar geen woord over U2, terwijl deze laatste er toch voor heeft gezorgd dat duizenden mensen het park bezoeken. Het park zelf is een van de mooiste tot nu toe, speciaal voor toeristen hebben ze er tamme vogels die zo de chips uit je handen eten. Hoogte punt in het park was wel het toilet bezoek, dat is er een die hoort in het rijtje extreem schijten. Na het park bezoek hebben we eens wat nieuws geprobeerd met eten en dat beviel goed. Na het eten zijn we nog een heel stuk doorgereden over de toeristische Route 66, maar helaas was het donker zodat we van al het moois niets hebben gezien. De nacht hebben we al wild kamperend doorgebracht.
Na het wakker worden eerst maar eens een rondje over de parkeerplaats gelopen, zijn toch hele andere vrachtwagens dan bij ons. Omdat het zonnetje al weer lekker scheen hebben we heerlijk buiten ontbeten op een speciaal terras. Het was de bedoeling om de hele dag route 66 te gaan rijden, maar omdat we best nog wel ver moesten hebben we het eerste stuk van de dag over de snelweg gedaan om later bij Kingman de route 66 op te gaan. Doordat we een museumpje hebben bezocht en nog wat inkopen hebben gedaan was het al met al toch wel weer laat. We hadden bedacht om tussen Williams en Flagstaff wederom op een “Rest Area” te gaan staan, maar daar aangekomen bleek deze te zijn afgesloten/opgeheven. Toen zijn we ergens daar van de snelweg afgegaan om op een of andere drukke parkeerplaats terecht te komen. Daar hebben we heerlijk zelf gekookt en kunnen genieten van een onweersbui met hagel. Waarom er toen al auto’s met zoutstrooiers en sneeuwschuivers rondreden was ons een raadsel, maar dat raadsel werd de volgende ochtend voor ons opgelost. Omdat we naast een mac donalds stonden hadden we heerlijk de beschikking over internet in de camper.
Het was best even schrikken toen we wakker werden en naar buiten keken, alles was namelijk wit, en niet zo’n klein beetje wit ook, er was best veel sneeuw gevallen. Om een beetje van de schrik te bekomen en ons een beetje op te warmen zijn we maar naar de naastgelegen mac donalds gegaan voor een heerlijk warm ontbijt. Onderweg naar de Grand Canyon kwamen we nog langs een leuke “deer farm”, thuis vinden de kinderen een herten kamp ook altijd leuk, dus waarom niet. Als we alles van te voren hadden geweten waren we niet gegaan, om binnen te komen moesten we ongeveer $35,- aftikken en binnen een kwartier waren we er al weer uit, als dit hertenkamp in Nederland had gelegen dan had de dierenbescherming het allang gesloten zo erg was het. Bij de Grand Canyon was een gewone camping waar ze gelukkig ook nog een douches hadden. De kinderen hebben voor de verandering eens gebruik gemaakt van de douche in de camper. Nadat we schoon waren konden we nog net een stukje zonsondergang in de canyon mee krijgen en ook wel uniek was dat een deel van de Grand Canyon bedekt was met sneeuw. Benieuwd hoe we morgen wakker worden, want we gaan onze eerste nacht in met een stevige vorst.
Grand Canyon.
De nacht was wel koud, maar door de extra dekens die we hadden gekocht konden we het prima uithouden. Vervelend was dat de kachel niet aan wilde toen we wakker waren, maar na even zoeken was dat probleem ook zo verholpen. Vandaag stond in het teken van de Grand Canyon, wat moet je hier anders. We moesten iedere keer met een bus en die zijn hier best wel een beetje suf, ze rijden niet hard, stoppen voor elk kruispunt of spoorweg overgang ook al kun je van ver zien dat er niets aankomt en puntje bij paaltje roepen ze iedere keer om als ze de deur gaan sluiten. Over de Grand Canyon is niet zoveel te vertellen, dat het groot en indrukwekkend is. Morgen gaan we weer rijden, kan papa ook weer rustig zijn.
Vandaag zou iets van een vervelende dag weg kunnen hebben, het begon met nog meer sneeuw na een koude nacht. Vervolgens zijn we met de camper naar de douches en wasmachines gereden om daar te ontbijten, een wasje te doen en ons zelf te wassen. Omdat de was inclusief drogen iets langer duurde is papa nog even weer naar de Grand Canyon geweest, om een paar nieuwe “Grand Canyon in de sneeuw” foto’s te maken, maar dat werd “Grand Canyon in de mist”. De weg langs de Canyon was ook gehuld in mist en sneeuw, dus onderweg stoppen voor nog een paar mooie plaatjes had dan ook weinig zin. Verderop veranderde de sneeuw in regen, wat het desolate landschap nog desolater maakte. Volgens papa, de enige die wakker kon blijven, gaf dat een extra dimensie aan de omgeving. Onderweg zijn we gestopt bij een walmart om daar de lokale walmart kunst collectie te bewonderen. Voor het eten hebben we weer eens iets nieuws geprobeerd en hebben ons eten per rolschaats bij onze sleurhut met hulpmotor laten bezorgen, uiteraard stonden we stil. Toen we verder reden richting Bryce Canyon klaarde de lucht eerst lekker op, werd het droog, ook de weg om vervolgens weer in de sneeuw terecht te komen. Er lag zoveel sneeuw, dat het onmogelijk was om op een normale campsite te parkeren waardoor we maar op een parkeerplaats in de buurt van de campsites “onze” camper hebben geparkeerd, en we waren niet de enigste met dat idee.
Bryce Canyon.
Na een hele koude nacht, waarbij we ‘s nachts de motor van de camper nog een keer hebben gestart omdat de accu de verwarming niet draaiende kon houden, werden we wakker in een nog wittere wereld dan we tot nu toe gewend waren. Het is zo koud geweest dat we eerst moesten krabben voordat we naar buiten konden kijken, o ja dat krabben gebeurde aan de binnen kant. Nadat we gered waren uit de sneeuw hebben we onze achter buren maar eens uitgenodigd voor een kop warme koffie, want zij konden dat zeker wel gebruiken. Toen het zonnetje erbij kwam werd het ineens een stuk aangenamer, tot zelfs lekker. Eenmaal aangekomen bij de Canyon zelf was de ellendige nacht snel vergeten. Qua kleur en vormen overtreft Bryce Canyon de Grand Canyon helemaal, ook de sneeuw maakte het nog een stukje mooier. We hebben over de dag verschillende uitkijk punten bekeken om elke keer weer meer en andere dingen te zien. Ook de kleuren veranderen gedurende de dag. ‘s Avonds hebben we een keer weer gewoon gegeten, aardappels, groente en vlees. Omdat er zoveel foto’s gemaakt zijn van Bryce Canyon hebben we er maar een aparte foto pagina van gemaakt.
Zion Nationaal Park.
Na een nog koudere nacht dan gisteren, -15℃ volgens een paar die hard kampeerders, vroeg op om maar weer eens wat kilometers mijlen te gaan maken. Was papa even bang dat hij van de weg gehaald zou worden door een lokale Sheriff, bleek het gelukkig mee te vallen. Vandaag ging de reis door het Zion Nationaal Park, qua kleur vergelijkbaar met Bryce Canyon, maar doordat je er laag doorheen gaat is het een hele andere ervaring, het belangrijkste is dat het er niet zo koud is. Halverwege het park moesten we door een lange tunnel, die zo smal en laag was dat wij er alleen maar doorheen konden als we midden op de weg bleven rijden. Hiervoor werd speciaal voor ons de tunnel hellemaal vrij gemaakt van overig verkeer zodat wij er zonder schade doorheen konden. Kosten $15,- dat dan weer wel. In een dal van het park kon je de wilde herten bijna aanraken zo mens vriendelijk zijn de beesten daar. Voor het avond eten zijn we weer eens uit de slof geschoten door iets nieuws te proberen, deze keer het vet en de patatjes van de Arbys.
Bekijk de foto’s van Zion Nationaal Park (misschien niet compleet, maar daar wordt aan gewerkt bij de volgende upload.
Las Vegas.
Eindelijk een keer weer normaal geslapen zonder bevroren ledematen of ijs aan de binnenkant van de sleurhut (met hulpmotor), om dat te vieren heeft papa voor het ontbijt lekkere gezonde worstjes gebakken. Daarna werd het tijd om eens echt te gaan gokken, eerst nog even naar het gewone vertier gekeken wat de stad te bieden heeft, maar uiteindelijk hebben we zelf plaatsgenomen achter de gokkasten. Daar waar wij aan het gokken waren hadden ze een heus circus binnen om zo de stress van het gokken af en toe even te kunnen vergeten. Wij hebben uiteraard gewonnen en heel veel gewonnen, dat heet tallent. ‘s Avonds zijn we lichtjes gaan kijken en wilden we wat gaan eten in de stad, daarbij hadden we wat pech met de bus(sen), de eerste reed gewoon door, de tweede wilde ons niet meenemen omdat hij dacht dat hij vol zat. Uiteindelijk hadden we een bus te pakken maar toen was het al zo laat dat we maar besloten terug te gaan om dichter bij huis wat te gaan eten. Daarbij pakten we de verkeerde bus om helemaal verkeerd terecht te komen, gelukkig was er een stel andere toeristen die ons weer naar de goede bus terug hebben gebracht zodat we terug naar de camper konden. Maar om nou te zeggen dat deze verkeerde bus nemen erg was, nou nee, maar dat lees je morgen wel.
Vandaag voor het eerst ge-iChat (soort skypen voor de mac) met oma Loosdrecht. Daarna hebben we met zijn allen een foto gemaakt op 11-11-11 om 11:11:11 zomaar voor de lol. Omdat mama een beetje last had van brandende centjes in de portemonnee zijn we vandaag naar een mega outlet store (of zoiets) geweest. Papa en Jan hadden er na drie winkels al niet zoveel zin meer in en die zijn maar voor taxi gaan spelen, mama was niet meer te stoppen. ‘s Avonds hebben we voor het eerst echt lekker gegeten, bij toeval ontdekten we dat het restaurant waar deze reis eigenlijk naar toe zou gaan, niet dicht was, maar verhuisd was naar Las Vegas. We hebben papa nog nooit zoveel van een maaltijd zien genieten. Na het eten hebben we nog een wandeling gemaakt door het oude centrum van Las Vegas en eerlijk is eerlijk, het is daar veel mooier en gezelliger dan op de strip waar nu de grote casino’s staan.
De gekte verlaten.
Vandaag gaan we het gekkenhuis Las Vegas verlaten, strontpot leeg, watertank gevuld, dan gaan we door de woestijn richting Death Valley. We nemen de route door het centrum langs alle moderne gokpaleizen, doen zo hier en daar nog wat inkopen om uiteindelijk op een heel lang zwart lint van asfalt terecht te komen. We komen uiteindelijk tot de rand van Death Valley waar we een hele leuke camping vinden. Misschien een beetje gedateerd, maar zeker een om op een volgende reis nogmaals aan te doen.
Zout.
We zijn de dag begonnen met een beetje relaxen, Jan aan het ochtend gymnastieken, Lisa aan het wassen en papa aan het zwemmen. Wat papa aan het zwemmen, vrijwillig? dan is er iets aan de hand. Na het terug brengen van de geleende boekjes uit de bibliotheek zijn we verder gegaan de hitte in om uiteindelijk bij de witte vlaktes van Death Valley uit te komen. Daar waar papa dacht dat het plekje Bad Water te maken haat met badderen, bleek het te gaan om slecht (bad) water wat zo zout is dat je het niet moet drinken, ook al heb je dorst. Na de zoutvlaktes zijn we doorgereden naar een oase, maar helaas waren hier alle campings vol en zijn we uiteindelijk op een camping gekomen aan de rand van Death Valley. Ook weer met zwembad, maar deze keer wilde papa er niet in. Onderweg hebben we nog wel een stukje echte woestijn met zand duinen gezien, hier gaan we morgen meer van zien.
Zand.
Een korte nacht in de woestijn, nou ja kort, voor één van ons dan. Mama had bedacht dat ze de zon wilde zien opkomen, papa had toen bedacht dat ze er maar foto’s van moest maken zodat de rest er ook van kan genieten. ‘s Morgens kwamen we er achter dat we op de dure “camping” stonden, er waren een paar plekken behorende bij een hotel, en daar waren wij terecht gekomen. Aan de andere kant van een walletje was de camping behorende bij het nationale park en die was een stuk goedkoper. Na het ontbijt zijn we de zandbak maar eens ingedoken, en dat was dolle pret. Op aandringen van papa zijn we de camper weer ingegaan, want het asfalt begon al weer aan hem te trekken. Bij het uitrijden van Death Valley hebben we een onbeheerde rugzak gevonden. Netjes zoals wij zijn proberen we deze bij de eigenaar terug te krijgen (krijgt vast een vervolg). Uiteraard zijn wij ook nieuwsgierig naar de herkomst en het verhaal van de rugzak, vele scenario’s zijn al door ons hoofd gegaan. Onderweg voor het eerst een echte Kmart gevonden, dus direct maar even boodschappen doen. We zouden de strontpijp van “onze” sleurhut met hulpmotor laten repareren onderweg, maar toen we bij de reparatie werkplaats waren was deze gesloten, en bedankt cruise america. We waren aan eten toe, dus hebben we in die buurt een restaurant gevonden, maar uiteindelijk hebben we daar niet gegeten omdat de buurt niet zo goed aanvoelde, de eerste keer deze reis. Uiteindelijk zijn we bij de china buffet terecht gekomen en dat was een waar feestmaal. Echter de volgende keer als we daar weer zijn gaan we ergens anders eten, ik wist niet dat hij in de fastfood zit.
Wakker worden in een hele andere omgeving, eerst grote kastanjes zoeken om er vervolgens wat van te maken, daarna op eekhoorntjes jacht (met de camera dan) om daarbij bijna in de berepoep te stappen. In plaats van het geplande Yosemite park zijn we naar het Sequoia park gegaan, dat omdat het Yosemite waarschijnlijk onder een dikke laag sneeuw lag en omdat de grote bomen die we willen zien eigenlijk in het Sequoia nationaal park staan. We hebben vandaag een kleine tegenslag, de route door het Sequoia park die we wilden en moeten rijden om bij de grote bomen in het noorden te komen was beperkt tot auto’s met een maximale lengte van 22 voet, dus omrijden.
Grote bomen.
Aangekomen aan de noord kant van het park ging papa ‘s nachts foto’s maken van de vele sterren die hier te zien zijn, door dat de maan ook hoog aan de hemel stond was het ook mogelijk om foto’s van het bos te maken. Ondanks de koude nacht hebben we prima buiten kunnen ontbijten in het lekkere warme zonnetje. Daarna zijn we op bomen jacht gegaan, eerst naar de op één of twee na zwaarste en daarna naar de zwaarste. Het zijn dus niet de grootste in hoogte, maar wel de grootste in gewicht en doorsnee. Bij de zwaarste boom, de General Sherman, stonden we dan ook eerst de verkeerde boom te bewonderen. Heel eerlijk, de verwachtingen waren groter dan de praktijk te bieden had. Neemt niet weg dat het wel indrukwekkende reuzen zijn.
De grote inkoop dag.
‘s Morgens na het wakker worden eerst maar eens ons examen ingeleverd, dat was best wel spannend want de boswachter die het moest nakijken was best wel streng, maar we hebben het gehaald, we mogen ons nu beide junior Ranger noemen. Die middag hebben we geparkeerd bij een heel groot winkelcentrum om nog wat dingetjes in te kopen, helaas moest papa wat voor zijn werk doen en heeft hij de hele middag bij de starbucks moeten zitten downloaden. Daarom heeft mama papa ‘s avonds getrakteerd op een heerlijk etentje.
De laatste dag.
Vandaag is onze laatste echte vakantie dag, nou ja vakantie zeg maar krijg alles maar weer ingepakt dag. Afgelopen nacht was voorlopig de laatste “gratis” overnachting in Amerika, we hebben weer ergens op een rest area langs de snelweg gestaan. Echt koud hebben we het niet gehad, maar dat had zomaar gekund omdat mama onze dekens al had weg gegeven aan mensen die ze kennelijk beter konden gebruiken. Omdat het de laatste kans op een normaal ontbijt was wilde mama nog graag een keer naar de IHOP, nou vond papa dat ook niet zo erg omdat ze daar ook T-bone steak serveren als ontbijt. Na het ontbijt hebben we een hotel opgezocht met zwembad in de buurt van het camperverhuur bedrijf, om vervolgens geen gebruik te maken van dat zwembad ivm de temperatuur van het water. Camper uitladen en een beetje schoonmaken, daarna een laatste feestmaal bij een lokale fast food keten en vervolgens koffers inpakken. Of dat gelukt is moet morgen blijken.
Op weg naar huis.
Na een korte nacht was het vroeg op staan want we hadden eerst nog een feestje te vieren, onze papa is namelijk jarig. Daarna de ingepakte koffers, ja het is gelukt, in de sleurhut met hulpmotor sjouwen en vervolgens nog 3 mijl rijden naar de verhuurder van de sleurhut. Omdat we te vroeg waren hebben we de gastank nog maar even gevuld voor $24,- aan gas om daarmee een “boete” van $30,- te voorkomen, goed bezig papa. Op het vliegveld eerst de blauwe rugzak afgeleverd bij Lufthansa (zij namen de zaken waar voor Swiss air), omdat wij er niet in geslaagd zijn om in contact te komen met de eigenaar, mochten wij nog iets horen dan plaatsen wij dat hier op deze site. Daarna nog een beetje bagage geveherdeeld over de vier stuks bagage die we hadden en toen ingecheckt, alles OK deze keer. Na het lange wachten, helaas SFO is geen leuk vliegveld om lang rond te hangen, mochten we als een van de eersten aan boord, alleen daarvoor zou je al kinderen meenemen. Jan heeft het vertrek niet helemaal meer meegemaakt, toen het vliegtuig begon te rijden viel hij in slaap, de rest van ons is nog even getrakteerd op een heel mooi uitzicht over de Golden Gate brug. Op naar de korte nacht die komen gaat.
Wakker worden, direct een ontbijt onder je neus en even later wordt de landing al ingezet en voor je het weet sta je met al je wielen weer op de grond. Eigenlijk vraag je je af waarom je drie en een halve week weg gaat als het moment van de vakantie gewoon net voor het uitstappen op Schiphol gebeurt. Nou ja we hadden uiteraard die drie en halve week ook niet willen missen. Na de douane, verplicht een kopje koffie drinken met opa en oma Loosdrecht om er dan achter te komen dat de rechtstreekse trein naar huis vandaag niet rijdt, dus via Utrecht met de trein naar huis alwaar de buurman al die weken op het station heeft staan wachten op het moment dat wij weer thuis zouden komen, geweldig.
De vakantie is prima bevallen, zo goed dat we alweer aan het sparen zijn voor de volgende reis, papa heeft alvast de eerste folders voor de komende kerstvakantie in huis gehaald, dus dat komt wel goed.
De vakantie van vorig jaar.
Nog niet genoeg gezien en gelezen over Amerika, hier de foto’s van papa’s vakantie van vorig jaar. Het verhaal van vorig jaar is terug te lezen op John zijn weblog:
Aangevuld met foto’s:
Vergeet de filmpjes niet:
Recente reacties